De veiligheidsnormen van de Machinerichtlijn Geharmoniseerde Normen Selectie van Standaards Praktische machinebeveiliging in het kort

Waarom werken wij continu aan het verbeteren van machinebeveiliging?

De eerste en belangrijkste reden is moreel. Iedere werknemer heeft recht op een veilige en beveiligde werkomgeving. De tweede reden is een financiële. Ongelukken op de werkvloer brengen hoge kosten met zich mee; denk aan ziekteverzuim, schadevergoedingen en productieverlies. De laatste reden heeft ook te maken met het voldoen aan wettelijke normen. Vroeger moest ieder land voldoen aan zijn eigen nationale wet- en regelgeving, maar tegenwoordig worden voldaan aan EU Richtlijnen.

Axelent AB en Axelent Safety zijn beide gespecialiseerd op deze gebieden en bieden complete oplossingen: van het uitvoeren van risicoanalyses tot aan de levering en montage van machineafscherming. Axelent maakt en verkoopt gaaswandsystemen voor machinebouwers, magazijninrichters en bouwbedrijven. Axelent Safety biedt volledige oplossingen voor machinebeveiliging: van ontwerp tot veilige en goedgekeurde machines, inclusief advies en trainingen.

Korte voorgeschiedenis

Eén van de doelstellingen van de EU was het creëren van een vrije interne markt voor alle lidstaten. Tijden haar vergadering in Milaan, in 1985, besloot de EU Ministerraad dat de vrije interne markt (Single European Market) zou ingaan op 1 januari 1993. Er werden ook richtlijnen opgesteld met betrekking tot het realiseren van dit doel. De vrije Europese markt vertegenwoordigt vrij transport van goederen, diensten, personen en geld.

Deze maatregelen werden vervolgens in een document opgenomen: het Witboek. Hierin werden drie belemmeringen opgenomen die de handel tussen EU lidstaten zouden kunnen bemoeilijken binnen de vrije markt:

- Fysieke obstakels (grenscontroles)
- Technische obstakels (nationale regelgeving)
- Fiscale obstakels (belastingen)

De EU begon met het opstellen van EU richtlijnen voor het aanpakken van de technische obstakels die werden veroorzaakt door de verschillende nationale normen, test- en certificeringsovereenkomsten en nationale regelgeving in de vorm van wetten en verordeningen. In het begin waren deze EU richtlijnen zeer gedetailleerd, hetgeen betekende dat het opstellen extreem langzaam vorderde.

De traditionele harmonisatie methode betrof richtlijnen voor bepaalde technische details. De resultaten waren mager, aangezien die technische details binnen korte tijd weer achterhaald bleken en zo een verkeerd beeld van de technische ontwikkelingen gaven. In hun Witboek presenteerden de EU Ministerraad een nieuwe methode (“De Nieuwe Aanpak”) voor het stroomlijnen van het werk aan deze richtlijnen. Deze methode werd eerst gebruikt voor het harmoniseren van veiligheidsnormen.

De Nieuwe Aanpak was gebaseerd op vier basisprincipes:

- de inhoud van de richtlijnen blijft beperkt tot algemene veiligheidsnormen
- de nodige technische specificaties worden gepresenteerd in standaarden
- toepassen van standaarden is vrijwillig
- producten die worden geproduceerd volgens een geharmoniseerde standaard moeten voldoen aan de algemene veiligheidsnormen zoals opgenomen in de richtlijn

Onder de Nieuwe Aanpak werden juridische en technische aspecten van elkaar gescheiden gehouden. De doelen die werden gesteld in de richtlijnen (de juridische aspecten) zijn geïnterpreteerd in de geharmoniseerde standaarden. Zodra een nieuwe EU richtlijn wordt gepubliceerd zijn de lidstaten verplicht om die richtlijn in te voeren onder hun eigen, nationale wetgeving, en binnen het tijdsbestek zoals opgenomen in de beschrijving van de betreffende richtlijn.

In december 1989 nam de EU Ministerraad een andere methode aan, de Globale Aanpak. Deze Globale Aanpak geeft een overzicht op gebied van testen, certificeren en inspecteren, zowel vrijwillig and verplicht, en houdt ook een verdere ontwikkeling van de Nieuwe Aanpak in. Dit overzicht moet worden bezien tegen de achtergrond van de pogingen van de EU om het aantal verplichte en gedetailleerde regels te verminderen, ten gunste van het uitbreiden van de mogelijkheden op dit gebied.

De wettelijk verplichte CE-markering gebeurt in aanvang via ‘zelf-certificering’ − verklaring van de producent waarin staat aangegeven dat hun product voldoet aan de normen gesteld in de richtlijnen en standaarden die van toepassing zijn op dat bepaalde product. In sommige situaties, zoals wanneer een producent een zogenaamde “gevaarlijke machine” heeft volgens Appendix IV van de Machinerichtlijn, is deze verplicht om zich te wenden tot een notificatie-instantie om zo een EC-type inspectiecertificaat aan te vragen.

Er zijn op dit moment 29 richtlijnen volgens de Nieuwe Aanpak, waaronder 21 productrichtlijnen waarvoor CE-markering vereist is, zoals de Machine-, Laagspanning-, EMC-, ATEX-, PPE- en WEEE-richtlijnen.

Voor meer informatie, zie http://www.newapproach.org/Directives/Default.asp

Marktcontroles werden geïntroduceerd om producten die niet voldoen aan de veiligheidsnormen op te kunnen sporen en mogelijk te verbieden. Verschillende authoriteiten zijn verantwoordelijk voor deze controles, afhankelijk van het type product, zoals in Zweden de ‘Work Environment Authority for machines’.

Wij maken gebruik van cookies Ik begrijp het Lees meer